ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ 10-4-2022.

“El hoy es malo, pero el mañana… es mio. Poned atención: un corazón solitario no es un corazón...Caminante, son tus huellas
el camino y nada más; Caminante, no hay camino, se hace camino al andar. ”.

«Το σήμερα είναι άσχημο, αλλά το αύριο… είναι δικό μου. Δώστε προσοχή: μία καρδιά μόνη δεν είναι μία καρδιά. Πεζοπόρε τα βήματά σου είναι ο δρόμος και τίποτα άλλο. Πεζοπόρε, δεν υπάρχει μονοπάτι, το μονοπάτι φτιάχνεται με το περπάτημα».

(Antonio Machado, 1875-1939)

Δύο φορές το χρόνο η Ενορία μας μεταβάλλεται σε… σωματικό Νοσοκομείο. Εξήντα πέντε (65) παλιοί και νέοι αιμοδότες συγκεντρώθηκαν ακόμη μια φορά στις 10 Απριλίου 2022 (από τις 9:30 το πρωί ως τη 3:00 το μεσημέρι), συγχρόνισαν τον παλμό της καρδιάς τους με το κάλεσμα της Ενορίας του Ι.Ν.Μεταμορφώσεως Σωτήρος Καλλιθέας για να δώσουν με τρόπο έμπρακτο, ένα δυνατό μήνυμα ζωής και αισιοδοξίας.

Έτσι μικτό συνεργείο του Τμήματος Αιμοδοσίας του Ε.Ε.Σ.(Τηλεφ  : 213-2068738 , https://korgialenio-benakio.gr/index.php/ethelontiki-aimodosia ) προσήλθε στον καθιερωμένο χώρο της Ενορίας όπου έγινε η αιμοδοσία μετά την πολυμερή, πολυήμερη και πολύωρη προσωπική εθελοντική εργασία των κυρίων και κυριών της εθελοντικής ενοριακής ομάδας διακονίας της Αιμοδοσίας, της κας.ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΑΣΠΡΟΥ,της κας. ΠΕΡΙΒΟΛΑΡΗ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΑΣ, της κας. ΡΟΥΛΙΤΑΣ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ,  της κας. ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΥ,  του κ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΞΙΟΜΑΚΑΡΟΥ, της κας. ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ.

Ο εκφασισμός...και ο Berdyaev Alexandrovich Nikolai

 «...Ακόμη δεν είμαστε φασιστική χώρα, αλλά μπορεί να συμβεί σύντομα (...) πιστεύω πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι πρόθυμο να δεχθεί με φυσικό τρόπο το φασισμό»(...)

«Αυτή η λαίμαργη δημοκρατία κατέψυξε το φαΐ της προτού το κάψει... (και) χρειαζόταν την τηλεόραση για να τη νεκρώσει»! 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Norman Mailer (31 Ιανουαρίου 1923-10 Νοεμβρίου 2007), Η Μάγισσα Τέχνη, εκδ. Καστανιώτη.

<<Με αφορμή τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, έχει ανακινηθεί η γνωστή παραπληροφόρηση σε σχέση με τον ορθόδοξο φιλόσοφο Berdyaev Alexandrovich Nikolai. Η παραπληροφόρηση αυτή ξεκινά εδώ και καιρό  από τα ''συστημικά ΜΜΕ'', τα οποία τον συνταυτίζουν με ακροδεξιούς διανοητές οι οποίοι υποτίθεται ότι εμπνέουν ιδεολογικά τον Πρόεδρο της Ρωσίας και τους περί αυτόν. 

Volhynia (Wołyń/Μίσος) του Wojciech Smarzowski — μια συναρπαστική αφήγηση!

   Το σενάριο και η σκηνοθεσία Wojciech Smarzowski, βασισμένη στην νουβέλα του Stanisław Srokowski (2006) πραγματεύεται μυθιστορηματικά ένα τραυματικό γεγονός.

   Η ταινία του, Volhynia (Wołyń/Μίσος), καλύπτει την περίοδο από την άνοιξη του 1939 έως το καλοκαίρι του 1945. 

Το αποκορύφωμα των μαζικών δολοφονιών που πραγματεύεται συνέβη το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1943 υπό τη ναζιστική κατοχή της δυτικής Ουκρανίας.

Όπως συμβαίνει συχνά σε αυτήν την περιοχή, το επίμαχο ζήτημα είναι η ιστορική μνήμη.

«Είμαστε όλοι ένοχοι για όλα και για όλους», είπε ο πρωταγωνιστής των αδελφών Καραμάζοφ του Ντοστογιέφσκι και ο Σμαρζόφσκι (Smarzowski ) φαίνεται να συμφωνεί με αυτήν την πεποίθηση.

«Οι άμαχοι της παραμεθόριας χώρας δολοφονήθηκαν δύο φορές – μια φορά με τσεκούρι, τη δεύτερη από τη σιωπή. Και ο δεύτερος θάνατος ήταν χειρότερος από τον πρώτο». Αυτό το απόφθεγμα ενός αυτόπτη μάρτυρα της σφαγής της Βολυνίας(Volhynia), του Jan Zaleski, ανοίγει το πολυβραβευμένο έπος του Wojciech Smarzowski.

«Δύο γυναίκες με παιδεύουν στη ζωή, η Ανθούλα η δύουσα και η Ανθούλα η ανατέλλουσα.»(Ανθή Ανδρεοπούλου)

Η Γιαγιά μου ήταν ένα αφράτο ψωμάκι πολυτελείας. Και μύριζε παζάρι της Ανατολής.

Ένα μικρό δωμάτιο της αυλής φιλοξενούσε τον ύπνο και τα όνειρά της. Σ’ αυτή τη σπηλιά της, τα παλιά, ακριβά, γαλλικά της αρώματα διαπότιζαν την κερασένια ντουλάπα και το βαρύ καρυδένιο κρεβάτι, τους τοίχους και τα σκεπάσματα. Άρωμα εποχής 1920, το S της Sciappareli. 

Το σπάνιο για την εποχή μου μυρωδικό ανακατευόταν με μια ελαφριά μυρωδιά ούρων, που άστραφτε στο δωμάτιο, όποτε παρέλειπε να οδηγήσει το εμαγιέ, πλουμιστά ζωγραφισμένο, δοχείο νυκτός στην αποχέτευση. Βρισκόμουνα στα ουράνια κάθε φορά που μ’ έπαιρνε στη σπηλιά να κοιμηθώ μαζί της, συνήθως τα μεσημέρια του χειμώνα. 

The problems of peace and the problems of war [ Harry Emerson Fosdick(1878–1969),W. E. Sangster (1900–1960),Edward Talbot (1844–1934), J. Stuart Holden (1874–1934) ].

Κήρυγμα για τα προβλήματα της ειρήνης

Μόνο αν μπορούσαμε να ελπίζουμε ότι ο πόλεμος θα έλυνε τα προβλήματα που έχει ταχθεί για να λύσει, αυτό θα ανοικοδομούσε, τουλάχιστον εν μέρει, την εκτίμησή μας για την εποχή μας, αλλά ο πόλεμος δεν πρόκειται να το κάνει ποτέ αυτό.

  Όταν αυτή η σύγκρουση τελειώσει και οι αμέτρητες θυσίες της θα έχουν ξεχυθεί μπροστά μας, κι ο Χίτλερ, σίγουρα, θα εξαφανιστεί, όμως τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζαμε πριν, ακόμη και ο φόβος της ολοκληρωτικής δικτατορίας, θα μας ταλανίζουν ακόμα, μαζί και τ' ατελείωτα νέα προβλήματα. που έχει προκαλέσει επίσης ο ίδιος ο πόλεμος.

THE SECRET OF THE FUTURE(Madredeus)

Madredeus

 The future’s key is to give love again to every “other”

The “other" who is “You” and “him” and “me”,

Alone in this world

(Madredeus, πορτογαλικό μουσικό συγκρότημα)

   Το κλειδί του μέλλοντος είναι το να δίνουμε αγάπη ξα­νά στον κάθε « Άλλο». Στον « Άλλο» πού είναι «Εσύ», «Αυτός», «Εγώ», μόνοι στον κόσμο. 

    Το κλειδί τού μέλλοντος δεν είναι τα όπλα. Δεν είναι ή δύναμη. Δεν είναι ή κατανάλωση. Δεν είναι το χρήμα. Δεν είναι ο θρίαμβος τής νέας τάξης. Δεν είναι ή παιδεία των εξετάσεων. Δεν είναι ο γυάλινος κόσμος των υπολογιστών και του Ίντερνετ. Δεν είναι το ψέμα τής τηλεόρασης. Δεν είναι ή φωνή πού σου λέει «κλείσου στον εαυτό σου, να περνάς καλά». Δεν είναι η ψεύτικη σχέση του προφυλακτικού, της μιας βραδιάς, του «σε βαρέθηκα, ψάχνω κάτι άλλο».

'' Ποτέ μην πεις αργά''- ''Ο Χριστός είναι η εγγύηση. Η βεβαιότητα και η αλήθεια του ανθρωπισμού και του Χριστιανισμού '': Α.Σαμαράκης, Αθ.Γιεφτιτς

«Τι είναι ουσιαστικά η ορθόδοξη στάση απέναντι στον Θεό» ;

Είναι αυτή η ασκητική, παραδοσιακή στάση και άσκηση, ως εγρήγορση του ανθρώπου. Θα είσαι όλη την ώρα σε μία εγρήγορση, σε μία στάση δυναμική, ακριβώς για να είσαι προσεκτικός, να είσαι συγκροτημένος.

Και όταν δώσει ο Θεός τη Χάρη, αυτή δεν καταργεί την ελευθερία, απλώς τρέφει, βοηθάει τα του ανθρώπου, πού βέβαια ο Θεός τα έχει δώσει, και το νου και τις δυνάμεις και όλα. Τις αυξάνει, τις αναπτύσσει, αλλά πάλι ο άνθρωπος είναι πού αγαπά τον Θεό. Δεν αγαπά η Χάρις του Θεού μέσω του ανθρώπου τον Θεό. Ο άνθρωπος αγαπάει τον Θεό, η Χάρις βοηθάει».

Σήμερα, σ’ αυτή την αλλόκοτη ζωή που περνάμε, όπου όλα αυτά που μας συμβαίνουν, όταν δεν τα φωτίζει το χριστιανικό φως, είναι ανόητα στο βάθος, ίσως και πιο πολύ από ανόητα. Ναι, είμαι χριστιανός γιατί αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να νιώσω τον άλλον, και μου δίνει τη δυνατότητα να ελπίζω ότι κι αυτός ο άλλος θα νιώσει εμένα.

Paulo Freire: Η ΚΤΗΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

   Ο Freire περιέγραφε την ψυχολογία των καταπιεστών ως εκείνους που πιστεύουν ότι μόνο αυτοί είναι άνθρωποι ενώ αντιλαμβάνονται όλους τους υπόλοιπους ως πράγματα.

   Οι καταπιεστές κατανοούνται μέσω της κτητικής συνείδησης, όπου το «να είσαι είναι να έχεις».

 Διαμέσου της βίας και της κυριαρχίας αυτοί «μετα-βάλλουν τα πάντα σε ζητήματα της αγοραστικής και εμπορικής τους δύναμης». Αντιμετωπίζουν την φύση και την εργασία των άλλων ως πράγματα. 

Με άλλα λόγια οι καταπιεστές «καθιστούν το οτιδήποτε ζωντανό σε άψυχο πράγμα». Το χρήμα γίνεται το μέτρο όλων των πραγμάτων και το κέρδος ο πρώτιστος σκοπός.

Οι καταπιεστές πρέπει να φροντίζουν ώστε να αναπαράγονται οι μύθοι τους, που «είναι απαραίτητοι για την διατήρηση του κατεστημένου (status quo)» στην κουλτούρα των καταπιεστών.

Eduard Limonov, Le Grand Hospice Occidental (1993)

 <<Το να ζεις στις δυτικές κοινωνίες είναι σν ζεις σε ξενώνα σανατορίου! Ένας επιδέξια διαχειριζόμενος ξενώνας, κατοικημένος από ναρκωμένους ασθενείς, που συμπεριφέρονται με τον πιο υπάκουο τρόπο στον κόσμο. Γαλήνια και εργατικά, τους χαϊδεύει η Διοίκηση: η πλήξη είναι ο κανόνας στο ξενώνα. Η «αναταραχή» είναι το σοβαρότερο έγκλημα που μπορεί να διαπραχθεί εκεί>>.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Παρίσι τη δεκαετία του 1980-1990, ο Eduard Limonovⁱ παρατήρησε με έντονο μάτι τη λειτουργία των σύγχρονων αστικών δημοκρατικών κοινωνιών. Οι παρατηρήσεις του συγκεντρώθηκαν στο Le Grand Hospice Occidentalⁱⁱ (1993, και ανατυπώθηκαν στη Γαλλία, μέχρι την έκδοση Bartillat, 2016, στην οποία εμφανίζεται εν μέρει ο πρόλογος του συγγραφέα).

Σε έναν κόσμο όπου ο ηρωισμός έχει εξαφανιστεί, όπου οι απολαύσεις του ελεύθερου χρόνου επιβάλλονται ή κοστολογούνται ως όργανο ήπιας βίας, τι ελευθερία έχει το άτομο; Με το σαρκαστικό του ύφος και το πρωτότυπο όραμά του, ο Eduard Limonov συμβάλλει στη συζήτηση με αυτό το βιβλίο, που αρχικά δημοσιεύτηκε το 1993 αλλά με άθικτη στο χρόνο δύναμη, ειδικά σε αυτούς τους καιρούς της πανδημίας που ακυρώνουν τη δημοκρατία.

Στο βιβλίο “Le Grant Hospice Occidental” η αφήγηση βασίζεται σε μια μεταφορά: την μετατροπή της «εξελιγμένης» κοινωνίας σε σανατόριο, στο οποίο οι ασθενείς διαβιώνουν σε ένα κλίμα ήπιας άνεσης αλλά αυστηρά πειθαρχημένο.

Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ: «Το «εμείς» είναι αυτό που πάει μπροστά τους Έλληνες»

Πώς οι Ελληνες αξιολογούμε σήμερα γεγονότα, όπως η Επανάσταση του 1821 ή το «Οχι» του 1940; Αντέχει η παιδεία μας στον χρόνο;

«Παιδεία... Ποια είναι η παιδεία; Τι θα πει αυτό: Μπορώ να πω πως όχι. δεν υπάρχει σωστή αξιολόγηση. Ούτε καν αξιολόγηση. Τρία πράγματα μπορούν να υπάρχουν. Η υπάρχει γνώση, ή υπάρχει συγκίνηση, ή υπάρχει μνήμη. Λοιπόν, ούτε το ένα, ούτε τα αλλά δύο υπάρχουν!

Αρα υπάρχει σκοπιμότητα και απόφαση πολιτική, θυμηθήκαμε το 1821. διότι ήταν τα 200 χρόνια. Αν δεν ήταν η συμπλήρωση των 200 ετών, θα θυμόταν κανένας την Επανάσταση; Ποιος το θυμήθηκε, ας πούμε, πρόπερσι, το 2020: Μόνο στις επετείους!

Ὡς Ναυάγια αἱ λέξεις… Η πρόσληψη του έργου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη στον κινηματογράφο, στο θέατρο και στην τηλεόραση

Ζωή Βερβεροπούλου Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Ανάμεσα στους μετρημένους Έλληνες συγγραφείς που συγκεντρώνουν διαχρονικά

και σε τέτοιο βαθμό το ενδιαφέρον των μελετητών, ώστε να δικαιολογούν τη

σύσταση εξειδικευμένου ακαδημαϊκού πεδίου με τους ίδιους ως αποκλειστικό

ερευνητικό αντικείμενο, συγκαταλέγεται σίγουρα ο Παπαδιαμάντης. Μπορούμε,

επομένως, να μιλήσουμε για «Παπαδιαμαντικές Σπουδές» με τη σύγχρονη έννοια

των ‘Studies’ και με το ίδιο πνεύμα που ο Shakespeare ή ο Montaigne αποτελούν

διεθνώς αναγνωρισμένες επιστημονικές περιοχές με πλούσια θεωρητική βιβλιογραφία, όπως καταδηλώνει και η σχετική ορολογία (Shakespeare Studies, Études Montaignistes).

"Ρινόκερος" του Ευγένιου Ιονέσκο Εθνικό Θέατρο: Κεντρική Σκηνή

"Ρινόκερος" του Ευγένιου Ιονέσκο

Εθνικό Θέατρο: Κεντρική Σκηνή 

Χειμερινή περίοδος 1996-1997.

Οι κάτοικοι μιας μικρής πόλεως προσβάλλονται, ο ένας μετά τον άλλον, από μια παράξενη ασθένεια, την ''ρινοκερίτιδα''. 

   Αυτή η αρρώστια, άγνωστη μέχρι εκείνη τη στιγμή, είναι απ΄ ότι φαίνεται αθεράπευτη, χωρίς όμως να είναι και θανατηφόρος.     Πονοκέφαλοι, φλεγμονές του λαιμού, βραχνάδα και αλλοίωση της φωνής, κρίσεις μανίας καθώς και άλλες εκδηλώσεις αποτελούν τα προειδοποιητικά μηνύματα της νόσου, που συνοδεύονται από απότομες αλλαγές απόψεων και νοοτροπίας. 

Τελικά, τα πρόσωπα που έχουν μολυνθεί γίνονται αγνώριστα, τόσο φυσικά όσο και ψυχικά, σε τέτοιο βαθμό ώστε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πραγματική μεταμόρφωση...

<< ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑΣ>>.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ( περιοδικό δρόμου Σχεδία, Τεύχος 95 — Δεκέμβριος 2021, σελ. 35 κέξ.) του καθ. Χαράλαμπου Βέντη στον Σπύρο Ζωνάκη: Ένας ασυμβίβαστος θεολόγος εξηγεί γιατί η φιλελεύθερη Δημοκρατία είναι ο καλύτερος σύμμαχος του χριστιανισμού, για ποιο λόγο η χριστιανική παράδοση δεν είναι στατική, αναζητεί τη χαμένη οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας, ενώ στηλιτεύει τη μονομερή προσκόλληση στα επουράνια.

«Όταν θεωρεί ο χριστιανισμός πως ο άνθρωπος είναι πλασμένος για την αιωνιότητα, ουσιαστικά, προσδίδει σε κάθε άνθρωπο μια απόλυτη αυταξία και τον ταυτίζει οντολογικά, ειδικά τον ξένο και τον διαφορετικό, με το πρόσωπο του Χριστού. Αυτό είναι το μείζον. Αν το χάσουμε αυτό, έχουμε χάσει τα πάντα. 

Γιατί...Βιοηθική για παιδιά? (« Ερωτηματολόγιο Βιοηθικής Εκπαίδευσης » ).

Γιατί...Βιοηθική για παιδιά;

Ηλιοπούλου Νταφοπούλου Β. Ελένη

Παιδαγωγός ερευνήτρια

      Οι επιδημίες μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε την ηγεσία και τους ηγέτες. 

     Στον Μεσαίωνα, η εμφανής αδυναμία των ηγεμόνων, των κληρικών και άλλων με θέσεις υπεροχής, να αναχαιτίσουν την πορεία και την εξέλιξη μίας πανδημίας οδήγησε το λαό να χάσει την εμπιστοσύνη του και να αναζητήσει νέες μορφές εξουσίας. 

Είναι πιθανόν τις ίδιες συνέπειες να έχει και η αδυναμία των θεσμών να καταστήσουν ενδημικό τον ιό. Είναι σημαντική η αύξηση της συλλογικής δράσης και αυτή ξεκινά με την εκπαίδευση από τα πρώτα στάδια.

Ο ΑΝΤΡΕΪ ΡΟΥΜΠΛIΕΦ «ΤΙΜΑΤΑΙ» ΩΣ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ (14/15oc μΧ.)

 ΑΝΤΡΕΪ ΡΟΥΜΠΛIΕΦ

   Αν και ο Αντρέι Ρούμπλιεφ θεωρείται ο μεγαλύτερος ζωγράφος εικόνων και χριστιανικών τοιχογραφιών της μεσαιωνικής Ρωσίας, γνωρίζουμε ελάχιστα για αυτόν. Η ημερομηνία γέννησής του μπορεί να είναι οπουδήποτε στη δεκαετία μεταξύ 1360 και 1370. Μόνο ένας σωζόμενος πίνακας ταυτίζεται με βεβαιότητα ως δική του εικόνα της Αγίας Τριάδας.

Ακόμη και η ημερομηνία θανάτου του, σήμερα 29 Ιανουαρίου 1430, στη Μονή Ανδρόνικοφ στη Μόσχα, είναι απλώς μια πιθανότητα. Κάποιοι πιστεύουν ότι απέθανε ήδη το 1427.

Σύμφωνα με ορισμένες αναφορές, ο Ρούμπλιεφ γεννήθηκε στο Pskov.

  Οι αναφορές λένε ότι ήταν φωτεινής και χαρούμενης διάθεσης.  Ως νέος ζωγράφισε τις τοιχογραφίες στον καθεδρικό ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Βλαντιμίρ, αλλά επειδή αυτές είχαν φθαρεί και δεν αποκαταστάθηκαν ελάχιστα τον εικοστό αιώνα, οι μελετητές της τέχνης δεν μπορούν να εκτιμήσουν την ποιότητα του πρώιμου έργου του Ρούμπλιεφ.

Jila Mossaed "You give me the freedom not to belong".

 

                                  Η αναμονή

<<Η αναμονή είναι υψηλή

έχει μια κορυφή

ένα οροπέδιο

η υπομονή είναι σαν μια πεδιάδα

είναι αχανής κι εκτεταμένη

και η ανία

είναι ψιλόβροχο>>.

Η Jila Mossaed είναι μια σπουδαία ποιήτρια, αρχετυπική και ταυτόχρονα ανθρώπινη, όχι για αυτό που συμβολίζει (μια γέφυρα μεταξύ Δύσης και Ανατολής, ως μια σύγχρονη Ευρώπη), αλλά επειδή υποφέρει και συμπάσχει με όλα τα νουνεχή όντα. Επιδέξια στην ενσυναίσθηση, μεταμορφώνει τον πόνο σε πάθος για ζωή, για φως, για ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη, τα γεγραμμένα και τα άγραφα, αυτά τα πράγματα από τα οποία η Αντιγόνη του Σοφοκλή και όλες οι αγνές ψυχές που δεν έχουν λερωθεί από την αναταραχή της βιοτής διέπονται.

Η συμβολή του Χριστιανισμού στην άρση του''στίγματος'': η περίπτωση της λέπρας (Dr.Μαριάννα Καραμάνου,Καθηγήτρια Επιστημολογίας, Ιστορίας και Ηθικής της Ιατρικής, Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, Πρόεδρος του Ελληνικού Παραρτήματος της Βαλκανικής Ιατρικής Ένωσης).

''A FEW GERMAN PASTORS REJECTED NAZI CONTROL OVER SPIRITUAL LIFE'.

ΛΙΓΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ(ΠΑΣΤΟΡΕΣ) ΑΠΈΡΡΙΨΑΝ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΝΑΖΙ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ.

 Παρά τον πλούτο της ιστορικής βιβλιογραφίας για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το θέμα της θρησκείας και των εκκλησιών στην κατεχόμενη Ευρώπη έχει υποτιμηθεί – μέχρι τώρα.

 Αυτή η κρίσιμη ευρωπαϊκή ιστορία είναι μοναδική στο να παρέχει μια πλούσια και λεπτομερή ανάλυση των εκκλησιών και της θρησκείας κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εξετάζοντας τις χριστιανικές θρησκείες της κατεχόμενης Ευρώπης: Καθολικισμός, Λουθηρανισμός, Καλβινισμός και Ορθοδοξία.

Οι συγγραφείς, Jan Bank & Lieve Gevers, ασχολούνται με βασικά θέματα όπως οι σχέσεις μεταξύ «θρησκευτικών ιδρυμάτων» και των δυνάμεων κατοχής: Η θρησκεία ως βασικός παράγοντας εθνικής ταυτότητας και αντίστασης. Θεολογικές απαντήσεις στις φασιστικές και εθνικοσοσιαλιστικές ιδεολογίες, ειδικά όσον αφορά τις διώξεις των Εβραίων. Χριστιανοί ως παρευρισκόμενοι ή προστάτες στο Ολοκαύτωμα και η θρησκευτική ζωή κατά τη διάρκεια του Πολέμου.

Το ''Εκκλησίες και Θρησκεία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο'' έχει μεγάλη αξία για φοιτητές και μελετητές της ευρωπαϊκής ιστορίας, του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της θρησκείας και της θεολογίας. Μας βοήθησε να θυμηθούμε ότι...

That Good Night (by Eric Styles 2017).

    H ταινία με τίτλο, That Good Night, είναι μια προσαρμογή ενός επιτυχημένου θεατρικού έργου, με τον John Hurt να αναλαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ως συγγραφέας (Ralph Maitland) που συμβιβάζεται με τον θάνατο και τη δική του ηθική, με φόντο το ηλιόλουστο Algarve.

   Το καστ της ταινίας περιλαμβάνει τους Sofia Helin, Max Brown , Erin Richards , Charles Dance και Noah Jupe.

  Η Trinity Creative κυκλοφόρησε ένα επίσημο τρέιλερ για ένα indie δράμα (outside the major film studio system) του Eric Styles με τίτλο That Good Night , το οποίο έκανε πρεμιέρα αρχικά το 2017 στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Εδιμβούργου και της Σαγκάης, δεδομένου ότι χρειάστηκαν τρία χρόνια για να κυκλοφορήσει τελικά, αλλά απέβη ένα αρκετά ενδιαφέρον καλοσκηνοθετημένο και καλοερμηνευμένο αγγλοσαξονικού ύφους δράμα, με τα παστέλ χρώματα και το όμορφο σκηνικό να προσθέτουν ζεστασιά σε μια ταινία για το θάνατο και την αναζήτηση της μετάνοιας.

Φτιαγμένη με γνώμονα το ώριμο κοινό, αυτή η σεναριακή προσαρμογή του έργου του N.J. Crisp από το 1996, με ήπιους ρυθμούς οδεύει σταθερά προς ένα ακαταμάχητα συγκινητικό φινάλε που κάνει για τον John Hurt ό,τι έκανε το Furious 6 για τον Paul Walker.

Ο Eric Styles έχει ένα σαφές, εξαιρετικά εύληπτο μήνυμα κατά της ευθανασίας ή της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, αν και ο Ralph παρέχει τα επιχειρήματά του, πριν κάνει την ολική αλλαγή της γνώμης του.

Η Hannah Arrendt για την «Αγάπη» και πώς να ζούμε με τον θεμελιώδη φόβο της απώλειας.

(BY MARIA POPOVA)^[i]

  <<Η αφοβία είναι εκείνο που αναζητά την αγάπη ... Η ατρόμητη αγάπη υπάρχει μόνο στην πλήρη ηρεμία που δεν μπορεί πλέον να κλονιστεί από τα γεγονότα που αναμένονται από το μέλλον ... εξ ου και η μόνη βάσιμη ένταση είναι «το παρόν», το «τώρα»>>.

"Αγάπα, αλλά πρόσεξε αυτό που αγαπάς", έγραψε ο Ρωμαίο-Αφρικανός φιλόσοφος, ο Άγιος Αυγουστίνος, τα τελευταία χρόνια του τέταρτου αιώνα.

Είμαστε, κατά μια ουσιώδη έννοια, αυτό που αγαπάμε -  γινόμαστε αυτό που μας απορροφά, «υποκινούσαμε» από τις μυριάδες μας συνειδητές και ασυνείδητες επιθυμίες, «αγωνίες», και «τυποποιημένες» επιθυμίες.

Και όμως, υπάρχει κάτι βαθιά παράδοξο σε μια τέτοια έκκληση να προσφύγουμε στον «ορθό λόγο», στην αντίληψη ότι μπορούμε να διάγουμε βίο με σύνεση σε θέματα αγάπης - να αγαπάμε είναι να αναγνωρίζουμε «τον στενό μανδύα» του παράλογου, στον οποίο που γλιστράει ακόμα και το πιο πειθαρχημένο μυαλό, όταν η καρδιά αναλαμβάνει τα ηνία με την υπέροχη απροσεξία της.

Πώς να δώσει κανείς την προσοχή του στην προειδοποίηση του Αυγουστίνου, όχι με τυφλή υποταγή, αλλά με την καλύτερη κατανόηση της εμπειρίας της αγάπης, είναι αυτό που η Hannah Arendt (1906-1975) διερευνά στο λιγότερο γνωστό αλλά με πολλούς τρόπους το πιο όμορφο έργο της , «Η Αγάπη και ο Άγιος Αυγουστίνος»[ii].