 |
Η Ελίζα έτριβε με οινόπνευμα τα μουδιασμένα πέλματα του Μάκη, όταν εκείνος άφηνε την τελευταία του πνοή. Ο παιδικός της φίλος ήταν κατάκοιτος εδώ και δυο χρόνια περίπου, μετά από ένα γλίστρημα σε αγώνες σκι.
Ο λαιμός του είχε σπάσει, το κορμί του είχε παραλύσει σχεδόν εντελώς, και ήταν θαύμα πως συνέχισε να ζει μετά απ' αυτή την αεροπλανική τούμπα. Μόνο το δεξί του χέρι μπορούσε να κινεί, κι αυτό αδέξια.
Η Ελίζα είχε σταθεί στο πλάϊ του, όλο αυτό το διάστημα, σαν αδελφή και σα μητέρα, μια και ο Μάκης δεν είχε γονείς ούτε άλλους συγγενείς και η λύση του ασύλου δε θα ταίριαζε καθόλου σε ένα νέο άνθρωπο, εξαιρετικά δραστήριο μέχρι την τραγική μέρα του δυστυχήματος.
 |
Τα βιβλία της, που πλέον φέρουν περήφανα στο εξώφυλλο το όνομά της με μεγάλα γράμματα, αποτελούν ένα σπάνιο φαινόμενο και έναν φάρο για τους αναγνώστες του 21ου αιώνα.
Ή προσπάθεια πού γίνεται με το κείμενο αυτό αντιτίθεται σ’ αυτό που αποκαλούν καθιερωμένο κινηματογράφο και μέσα σ’ αυτόν εμπεριέχεται κι ό,τι ονόμασαν σύγχρονο, καθώς κι ένα μεγάλο μέρος εκείνου πού θεώρησε την αυθαιρεσία σαν την ύψιστη βαθμίδα πού θα μπορούσε να φτάσει, όσον αφορά τον εκφραστικό τομέα.
Εννοώ αυτόν πού κάποτε υπήρξε ‘’αντεργκράουντ’’.
Τ’ αποτελέσματα του κινήματος, παρ’ ολ’ αυτά χρήσιμα και με θετικό συντελεστή, απαιτούν διευθέτηση για το πέρασμα στη νέα οπτική τάξη πού θ’ αντιμετωπίσει σαν πρόβλημα την υπέρβαση του κινηματογράφου.
Στον αιώνα μας η σύγχρονη πολιτιστική πορεία χαρακτηρίζεται στον τομέα της τέχνης απ’ το είδος εκείνο της έκφρασης πού επιτρέπει το μέγιστο της βαρβαρότητας με το ελάχιστο των υλικών μέσων, την τέχνη τού κινηματογράφου.
Συντηρείται ακόμα σαν κατάσταση ένα είδος εκλεπτυσμένων ‘’νεοβανδάλων, καλά οργανωμένων, πού κάτω από ποικίλα προσχήματα ταλαιπωρούν τη Σκέψη.
Πολλά χρόνια τώρα η κινηματογραφική τέχνη δηλητηριάζει την πνευματική ζωή και χαμηλώνει τη στάθμη της.
του Βάλτερ Πούχνερ στη Ράνια Παπαδοιτούλου, περ_ΣΧΕΔΙΑ_τ.88-2021, σελ..30-34.
«Το θέατρο είναι
το πιο αποτελεσματικό μέσο
για να περάσεις ένα μήνυμα,
γιατί γίνεται από ζωντανούς
ανθρώπους και ο ζωντανός
άνθρωπος είναι πάντα
πιο πειστικός
από το δοκίμιο».
Από τις παραστάσεις αντίστασης στην Κωνσταντινούπολη ώς εκείνες στη Μολδοβλαχία, ένας κορυφαίος ελληνιστής και θεατρολόγος, ο Βάλτερ Πούχνερ, αναζητεί το νήμα που συνδέει το θέατρο με την εθνική παλιγγενεσία, ενώ περιδιαβιάνει δυο αιώνες θεατρικών απεικονίσεων του καταστατικού γεγονότος του ελληνικού κράτους.
Γεννημένος το 1947 στη Βιέννη, ο Βάλτερ Πούχνερ αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους ερευνητές του νεοελληνικού θεάτρου. Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 80 βιβλία, πάνω από 300 μελέτες και γύρω στις 1.000 βιβλιοκρισίες και βιβλιοπαρουσιάσεις.
Χώρος των ερευνητικών του ενδιαφερόντων είναι η ιστορία και θεωρία του ελληνικού, μεσογειακού και βαλκανικού θεάτρου, η συγκριτική λαογραφία, οι βυζαντινές και νεοελληνικές σπουδές, φιλολογικά και ιστορικά θέματα, η έκδοση κειμένων, καθώς και η θεωρία του θεάτρου και του δράματος. Το Νοέμβριο του 2018, του απονεμήθηκε ο τίτλος του επίτιμου καθηγητή από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το βιβλίο του καθ. Βάλτερ Πούχνερ «Το 1821 και το θέατρο. Από τημυθοποίηση στην απομυθοποίηση» δίνει μια συνολική εικόνα της τύχης του ηρωικού έπους και των πρωταγωνιστών του στο ευρωπαϊκό και ελληνικό θέατρο, έως τις αρχές του 21ου αιώνα.
( Παπαδοδημητράκη Μαρία, περ.ΣΧΕΔΙΑ, τ.88/2021, σελ.36-39).
Το αδυσώπητο κυνήγι ενός στρεβλού «ευ ζην» μάς στερεί τη δυνατότητα να χαρούμε τις απλές καθημερινές στιγμές, αλλά και να ωφεληθούμε από τον πλούτο των αρνητικών συναισθημάτων.
Οι κάτοικοι του Παναμά, χώρας της κεντρικής Αμερικής, θεωρούνται ως οι ευτυχέστεροι του κόσμου, καταδεικνύοντας πως η σχέση χρημάτων και ευδαιμονίας είναι πολύ πιο πολύπλοκη απ'ό,τι πιστεύουμε.
«Η ατέρμονη επιδίωξη της ευτυχίας μπορεί πραγματικά να μας στερήσει τη χαρά που παίρνουμε από τα καλά πράγματα που μας συμβαίνουν» «Είμαστε ένοχοι αν δεν είμαστε καλά.
Η έλλειψη χαράς είναι μια αποτυχία για την οποία πρέπει να λογοδοτήσουμε σε όλους και στη συνείδησή μας». «Όταν λέμε στον εαυτό μας "σκέψου θετικά", πετυχαίνουμε το αντίθετο.
Οι αρνητικές σκέψεις επιστρέφουν πιο έντονα
από πριν». «Η δυστυχία είναι μια αυθεντική ανθρώπινη εμπειρία.
Η πίεση να νιώθουμε ευτυχισμένοι μας βάζει σε σύγκρουση με τον εαυτό μας».
«Χριστός Ανέστη !»
Το ψάλαμε δεκάδες φορές και φέτος στην ενορία μας στην πιο λαμπρή νύχτα του έτους. Το ψάλλομε σε κάθε Ακολουθία στην Διακαινήσιμο εβδομάδα του Πάσχα. Γίνεται χαιρετισμός πού αντικαθιστά όλους τούς καθημερινούς χαιρετισμούς μας επί σαράντα ήμερες, δηλαδή όσο διαρκεί ο εορτασμός του Πάσχα. Κι απαντούμε «Αληθώς Ανέστη !»· δηλαδή : Πράγματι αναστήθηκε ο Κύριος!
Χριστὸς
κατελθὼν πρὸς πύλην ᾍδου μόνος
Λαβὼν
ἀνῆλθε πολλὰ τῆς νίκης σκῦλα.
Είναι αλήθεια, είναι γεγονός πολύ θαυμαστό, μοναδικό στην παγκόσμια ιστορία, αλλά πέρα ως πέρα αληθινό! Όντως συνέβη και άλλαξε την ιστορία τού κόσμου. Δεν χορταίνουμε να το ψάλλουμε και να το επαναλαμβάνουμε.
Αυτό είναι το δεύτερο συνεχόμενο Πάσχα όπου η πανδημία ρυθμίζει και πάλι την καθημερινότητά μας.
Το δεύτερο Πάσχα που το πασχαλινό ''αίσθημα'', ανθρωποκεντρικό / υπερβατικό, κοσμικό /κατανυκτικό θα το βιώσουμε εν στενῷ κύκλῳ.
Και πάλι θα είναι μια διαφορετική διάβαση από τη δουλεία στην ελευθερία (εβραϊκό), από τον θάνατο στη ζωή (χριστιανικό).
Γι’ αυτό το αλλόκοτο «Ω γλυκύ μου έαρ...» δύο πεζογράφοι (Αλέξης Πανσέληνος και Κωνστάντια Σωτηρίου), ένας εξ αδιαιρέτου πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας (Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης) κι ένας καθηγητής Αρχιτεκτονικής και αρχιτέκτονας(Δημήτρης Φιλιππίδη) γράφουν αποκλειστικά μια πασχαλινή ιστορία.
ΟΛΟΛΑΜΠΡΟ φεγγάρι έχει σηκωθεί πίσω από τα βουνά της Νάξου, απέναντι. Το μικρό προαύλιο του Αϊ-Γιάννη είναι πλυμένο από νωρίς.
Με
απόφαση της Α᾿ Οικουμενικής Συνόδου,
το 320 μ.Χ. το Πάσχα ορίστηκε να εορτάζεται
σ᾿ όλη τη χριστιανοσύνη την πρώτη
Κυριακή µετά την πανσέληνο της εαρινής
ισημερίας και µετά το εβραϊκό
Πάσχα, προκειμένου να τηρείται η
σειρά των γεγονότων.
Όμως, από
την εισαγωγή του Γρηγοριανού Ημερολογίου,
Ανατολικοί και Δυτικοί γιορτάζουν
το Πάσχα σε διαφορετικές ημερομηνίες,
οἱ µεν βάσει του παλαιού ημερολογίου,
οι δε βάσει του νέου. Αν και το
Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει υιοθετήσει
το νέο ημερολόγιο από τις αρχές του 20ού
αιώνα, για το Πάσχα ακολουθεί το παλαιό.
Οι προσπάθειες για κοινό εορτασμό μεταξύ
όλων των δογμάτων και ομολογιών του
χριστιανισμού δεν έχουν ευοδωθεί έως
σήμερα.
Ὁ πλεῖστος ὄχλος Κύριε, ἐστρώννυον ἐν τῇ ὁδῷ τὰ ἱμάτια αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἔκοπτον κλάδους, ἀπὸ τῶν δένδρων καὶ ἐβάσταζον, οἱ προάγοντες δὲ καὶ οἱ ἀκολουθοῦντες, ἔκραζον λέγοντες· Ὡσαννὰ τῷ Υἱῷ Δαυΐδ, εὐλογημένος εἶ ὁ ἐλθών, καὶ πάλιν ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου''.
(Στιχηρὰ Ἰδιόμελα Ἦχος δ')
Η Κυριακή των Βαΐων ή ''Κυριακή της Ελιάς'' είναι η τελευταία Κυριακή της M.Tεσσαρακοστής και ταυτόχρονα η πρώτη μέρα της Μεγάλης΅ Εβδομάδας ή Εβδομάδας των Παθών, με την οποία αρχίζει ουσιαστικά η λεγόμενη Μ. Εβδομάδα. Σήμερα τελειώνει η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και αυτή που αρχίζει είναι η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας – άρα η εορτή της Κυριακής των Βαΐων βρίσκεται ανάμεσα σε δύο νηστείες.
"Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακῇ τῶν Βαΐων, τὴν λαμπρὰν καὶ ἔνδοξον
πανήγυριν τῆς εἰς Ἱερουσαλὴμ εἰσόδου τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἑορτάζομεν" .
Αυτό ο χαρμόσυνος χαρακτήρας της ημέρας οδήγησε στην καθιέρωση να τρώμε ψάρι, πριν εισέλθουμε στην αυστηρότατη νηστεία της Μ. Εβδομάδας. Αν και Σαρακοστή, η Εκκλησία μας την Κυριακή των Βαΐων επιτρέπει το ψάρι. Ψάρι , ας θυμηθούμε, είχαν σαν σημάδι αναγνώρισης οι πρώτοι χριστιανοί, κι η λέξη ΙΧΘΥΣ, εξάλλου, προέρχεται από τα αρχικά Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ. Έτσι και το τραγούδι των παιδιών λέγει:
τρώμε ψάρι και κολιό
και την άλλη Κυριακή
τρώμε κόκκινο αυγό" .
Πρόκειται για έναν τιτάνιο αγώνα, που διεξάγεται υπό δυσμενέστατες συνθήκες και χωρίς τους πόρους άλλων εποχών.
Έτσι, λοιπόν, στις 28 Απριλίου 2021 το πρωί στην Ενορία του Ιερού Ναού Μεταμορφώσεως Σωτήρος Καλλιθέας διανεμήθηκαν 150 δέματα αγάπης για τις Άγιες μέρες του Πάσχα από τον Προϊστάμενο του Ναού καί Προέδρο του ΕΦΤ Πανόσ. Αρχιμ. π.Σισώη Σκάρκο και τα λοιπά εθελοντικά Μέλη του Ενοριακού Φιλοπτώχου Ταμείου προς τις άπορες οικογένειες της ενορίας αλλά και τα μέλη άλλων οικογενειών.
Το Πάσχα είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Ορθοδόξων Χριστιανών. Η λέξη «Πάσχα» προέρχεται από το Εβραϊκό «Πεσάχ» που σημαίνει «πέρασμα», εννοώντας το πέρασμα των Εβραίων από την Ερυθρά Θάλασσα - την απελευθέρωσή τους από τους Αιγύπτιους- στην ελευθερία προς τη γη της επαγγελίας. Για τους Χριστιανούς Ορθόδοξους το Πάσχα ή αλλιώς Λαμπρή σημαίνει την Ανάσταση του Χριστού και το πέρασμα από το Θάνατο στη Ζωή. Το Πάσχα είναι μία κινητή γιορτή. Ο εορτασμός της γίνεται την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας.
Η Σαρακοστή ξεκινάει από την Καθαρά Δευτέρα και η τελευταία μέρα είναι το Σάββατο του Λαζάρου. Οι νοικοκυρές φτιάχνουν τα «λαζαράκια», μικρά ψωμάκια σε σχήμα ανθρώπινου σώματος και τα παιδιά τραγουδούν τα κάλαντα του Λαζάρου.
By Katherine Kelaidis(The Wheel 19/ I, Fall 2019, σσ.71-4, www.wheeljournal.com)
Τίποτα δεν καταδικάζει τη λογοτεχνία σε παρακμή όπως η ανειλικρίνεια.
Επομένως, δεν προκαλεί έκπληξη το ότι είναι πάνω από όλα η ικανότητα να μιλά ειλικρινά κανείς και να διακρίνει μεταξύ της ποιοτικής γραφής και της συντριπτικής πλειονότητας αυτού που παράγεται από τις σύγχρονες Ορθόδοξες Χριστιανές γυναίκες στην Αμερική.
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΗΣ 3, 7
«Η τραγωδία σκάει πάνω στο κεφάλι σου σαν βράχος. Δεν είναι ότι ανακαλύπτεις κάτι που δε γνώριζες, είναι ότι αλλάζει για πάντα η οπτική σου για τα πράγματα. Αλλάζει η υφή του φωτός και του σκοταδιού, κάθε εικόνα της μνήμης γίνεται αδιανόητα ευκρινής. Η μητέρα μου πέθανε στα 63 της, κι εγώ τώρα στα 63 μου έχω το προνόμιο να είμαι ο γιος που δίνει ζωή στην αγαπημένη του μητέρα. Δεν ήταν ζήτημα επιλογής το γράψιμο αυτού του βιβλίου. Συνέβη, όπως συμβαίνουν οι νόμοι της βαρύτητας. Και κατά κάποιο τρόπο είμαι ευγνώμων, όχι για το ότι συνέβη, αλλά για το ότι ξέρω ότι συνέβη».
(András Forgách)
Παντού βρίσκουμε άρθρα, βιβλία και επαγγελματίες θεραπευτές που δίνουν αμέτρητες συμβουλές πώς να βελτιωθεί και να διασωθεί ένας γάμος.
Αυτό που λείπει όμως πραγματικά είναι ένας πρακτικός οδηγός για έναν δυστυχισμένο γάμο. Είναι δεδομένο ότι κάποιοι άνθρωποι απολαμβάνουν τον γάμο τους, όμως τι συμβαίνει με εκείνο τον συντριπτικό αριθμό παντρεμένων που επιθυμούν διακαώς έναν δυστυχισμένο γάμο, αφού μάλλον αυτό θέλουν. Διαφορετικά δεν θα μάλωναν τόσο πολύ ούτε θα πρόσφεραν τόσο λίγη χαρά ο ένας στον άλλον. Έχοντας αποφασίσει να είναι δυστυχείς, αυτοί οι άνθρωποι, αληθινά δεν έχουν πού να απευθυνθούν για συμβουλές !
Συχνά παίρνουν διαζύγιο και μετά παντρεύονται ξανά και ξανά. Κάθε γάμος δεν είναι παρά μια απεγνωσμένη αναζήτηση να βρεθεί κάποιος σύντροφος χειρότερος από τον προηγούμενο, ενώ αν είχαν παραμείνει με τον πρώτο τους σύζυγο και με λίγη σωστή καθοδήγηση θα μπορούσαν να έχουν αποκτήσει όση δυστυχία χρειάζονται εξαρχής. (...). Σε αυτό το κείμενο μπορούμε να προσπεράσουμε την ιστορία του γάμου και να πάμε κατευθείαν στις οδηγίες για έναν δυστυχισμένο γάμο.
Μια νεαρή ανύπαντρη μητέρα προσπαθεί να ανταποκριθεί στα καθήκον΄τα της κατά τη διάρκεια της πανδημίας Covid-19. Η ταινία, "Είμαι μια χαρά (Ευχαριστώ που με ρωτάτε)", δεν έχει θλιβερή ατμόσφαιρα για το δίλημμα του πρωταγωνιστή της - ούτε όμως είναι εκπληκτικά αισιόδοξη.
Σκηνοθέτες: Kelley Kali, Angelique Molina. USΑ. 2021. 92 λεπτά.
Σύμφωνα με τον απότομο, σχεδόν προκλητικό τίτλο της, «I’m Fine (Thanks For Asking)» αφηγείται μια δυνητικά τραγική ιστορία σε απλό στυλ που δεν αφήνει περιθώρια για «σαχλαμάρες». Η ταινία3 θα είναι μέρος του Διαγωνισμού Νέου Αμερικανικού Κινηματογράφου στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σιάτλ του 2021!
 |
| ''God in Cyberspace''. |
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ζούμε σε μια «ψηφιακή εποχή», μια εποχή που χαρακτηρίζεται από μια μετάβαση στο εικονικό και το ηλεκτρονικό. Η πανδημία COVID-19 επιτάχυνε απλώς αυτήν την τροχιά στο σημείο της μη επιστροφής.
Από εκκλησιαστική άποψη, οι ενορίες είναι εξοπλισμένες για να μεταδίδουν ζωντανά τις λειτουργίες τους και η ανάγκη για έναν λειτουργικό και ενημερωμένο ιστότοπο δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη. Από ακαδημαϊκή άποψη, η εικονική μάθηση έχει καταστεί ‘’mainstream’’, μαζί με συνέδρια και διαδικτυακά σεμινάρια στα οποία μπορούν να συμμετέχουν οι μελετητές από την άνεση του σπιτιού τους. Μέσα στην αναταραχή αυτών των καινοτομιών, μια αλλαγή παραμένει κάτω από την επιφάνεια της προσοχής: ο ρόλος της Θεολογικής Εκπαίδευσης στην ψηφιακή εποχή.
(Έτσι κι εσείς να λογαριάζετε τους εαυτούς σας , ότι αφενός να είστε νεκροί ως προς την αμαρτία, αφετέρου ζωντανοί ως προς το Θεό και μέσα στο Χριστό Ιησού τον Κύριό μας. )
Ο Χριστιανισμός είναι μια θρησκεία της επιθυμίας. Με την πρώτη ματιά, αυτή η δήλωση μπορεί να φαίνεται αντίθετη προς όσα γνωρίζουμε και αντιφατική.
Εξάλλου, οι Χριστιανοί λέγεται ότι πρέπει να αρνηθούν τον εαυτό τους, να πάρουν τον σταυρό τους και να ακολουθήσουν τον Χριστό (Ματθ. 16:24): ’' Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι. ‘’
Πολλές προσευχές, ειδικά στη Θεία Λειτουργία, φαίνεται επίσης να υποβαθμίζουν την αξία της επιθυμίας.
« Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ »
Όταν διαβάζουμε, το μυαλό μας βγάζει φτερά.
Όταν γράφουμε, τα δάχτυλά μας τραγουδούν.
Οι λέξεις είναι ήχοι από τύμπανα και φλάουτα στη σελίδα,
καλλίφωνα πουλιά που πετούν ψηλά,
ελέφαντες που σαλπίζουν, ποτάμια που κυλούν,
πεταλούδες που στροβιλίζονται ψηλά στον αέρα!
Οι λέξεις μας καλούν να χορέψουμε-ρυθμούς, στίχους,
χτυποκάρδια, παλιές ιστορίες και νέες, φανταστικές και αληθινές.
Είτε είσαι στο σπίτι ασφαλής ή τρέχεις να περάσεις τα σύνορα για μια άλλη χώρα
και μια ξένη γλώσσα, οι ιστορίες και τα μηνύματα σου ανήκουν.
