Με τη δέουσα εκκλησιαστική λαμπρότητα και ιεροπρέπεια εορτάσθηκε την Κυριακή των Βαΐων, 9 Απριλίου 2023, η θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στα Ιεροσόλυμα, στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Καλλιθέας.
Σύμφωνα με το χριστιανικό εορτολόγιο η προηγούμενη Κυριακή της εορτής της Ανάστασης καθιερώθηκε να ονομάζεται Κυριακή των Βαΐων (ή Κυριακή του Λαζάρου ή Κυριακή Βαϊοφόρος).
''Τί τὰ μύρα τοῖς δάκρυσι Μαθήτριαι κιρνᾶτε; ὁ λίθος κεκύλισται, ὁ τάφος κεκένωται, ἴδετε τὴν φθοράν, τῇ ζωῇ πατηθεῖσαν, τὰς σφραγῖδας μαρτυρούσας τηλαυγῶς, ὑπνοῦντας δεινῶς τοὺς φύλακας τῶν ἀπειθῶν, τὸ θνητὸν σέσωσται σαρκὶ Θεοῦ, ὁ ᾍδης θρηνεῖ, δραμοῦσαι χαρᾷ, εἴπατε τοῖς Ἀποστόλοις· ὁ νεκρώσας Χριστὸς τόν θάνατον, πρωτότοκος ἐκ νεκρῶν, ὑμᾶς προάγει εἰς τὴν Γαλιλαίαν''(Δοξαστικό, Εσπερινός Κυριακής Μυροφόρων).
Το πρώτο και κύριο από μία
άποψη στοιχείο και χαρακτηριστικό
γνώρισμα της περιόδου της Μεγάλης
Τεσσαρακοστής είναι ότι είναι περίοδος
νηστείας. Είναι η πρώτη και μεγάλη και
κυρία νηστεία, πού επηρεάζει τη
λατρεία της Εκκλησίας ουσιαστικά, όσο
καμιά άλλη περίοδος νηστείας. Παλαιότερες
νηστείες, πού η αρχή τους φθάνει ως
την αποστολική εποχή, είναι οι δύο ήμερες
της εβδομάδος πού είναι αφιερωμένες
στο πάθος του Κυρίου, η Τετάρτη και
η Παρασκευή.
Αντίθετα κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή η ίδια η καθημερινή ακολουθία, τ' αναγνώσματα και η υμνογραφία αποτελούν μία συνεχή υπόμνηση και προτροπή για τη νηστεία.
Ἐν σοὶ Μῆτερ ἀκριβῶς διεσώθη τὸ κατ' εἰκόνα· λαβοῦσα γὰρ τὸν Σταυρόν, ἠκολούθησας τῷ Χριστῷ, καὶ πράττουσα ἐδίδασκες ὑπερορᾶν μὲν σαρκὸς παρέρχεται γάρ, ἐπιμελεῖσθαι δὲ ψυχῆς, πράγματος ἀθανάτου· διὸ καὶ μετὰ Ἀγγέλων συναγάλλεται Ὁσία Μαρία τὸ πνεῦμά σου.
Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίαςi Ἦχος πλ. δ'
Την Κυριακή της Οσίας Μαρίας της Αιγύπτου, συναντάμε μια οδυνηρή «πρόκληση» μετάνοιας στη ζωή μας, αυτή που ενσωματώθηκε στην λειτουργική πράξη πριν από αιώνες, μέσα στη δίνη της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Έτσι, μαζί με το Ευαγγέλιο για την 5η Κυριακή των νηστειών συνάπτεται κι η ιστορία ενός μοναχούii μια παραβολική διήγηση που συγκεκριμένα δεν διδάσκεται από τον Ιησού, αλλά έρχεται σε εμάς μέσα από το θησαυροφυλάκιο των Ασκητών Πατέρων της Ορθοδοξίας.
Είναι η ιστορία ενός μοναχού και ενός προσκυνητή στην έρημο. Όπως λέει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων, τον έβδομον αιώνα, που το έγραψε, καταγράφει όσα άκουσε: «την ιερή ιστορία που έφτασε σε εμάς...».
<<Συνίστημι δὲ ὑμῖν Φοίβην τὴν ἀδελφὴν ἡμῶν, οὖσαν διάκονον τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν Κεγχρεαῖς(Κορίνθου), ἵνα αὐτὴν προσδέξησθε ἐν Κυρίῳ ἀξίως τῶν ἁγίων καὶ παραστῆτε αὐτῇ ἐν ᾧ ἂν ὑμῶν χρῄζῃ πράγματι· καὶ γὰρ αὕτη προστάτις πολλῶν ἐγενήθη καὶ αὐτοῦ ἐμοῦ. Ἀσπάσασθε Πρίσκιλλαν καὶ Ἀκύλαν τοὺς συνεργούς μου ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ...>>
(Ρωμ. 16:1-3 ).
Ο Μάρτιος είναι ο ιστορικός μήνας της Γυναίκας, κατά τον οποίο αναγνωρίζουμε ιδιαίτερα τον ζωτικό ρόλο των γυναικών στην ιστορία, μεταξύ άλλων και στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αυτές οι μαρτυρίες αξίζουν την προσοχή και την εκτίμησή μας, αλλά ας μην στρεφόμαστε μόνο στο παρελθόν, ας κοιτάξουμε και το μέλλον. Ας γράψουμε ιστορία...
Η συζήτηση σχετικά με τις διακόνισσες στην Ορθόδοξη Εκκλησία κατά τα τελευταία πενήντα χρόνια ασχολείται με το τι είναι αυτός ο θεσμόςκαι το γιατί της ύπαρξής τουκαι –σε κάποιο βαθμό– το πότε.
Ήρθε η ώρα να περάσουμε και στο ερώτημα του πώς μπορεί να λειτουργήσει εκ νέου.
Τόπος άγιος και ιερό βήμα είναι το Προσκυνητάρι Toυ.
Βιβλίον ανοικτό, πού ομιλεί για την πίστη, την θεία δύναμη, την ισχυρή μεσιτεία των Αγίων και τα υπ’ αυτών συντελούμενα να καθημερινά θαύματα.
«Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ. Τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος.» (Ψαλμ. 15,3 & 67, 35).
Η γιαγιά μου εκτός από παιδιά είχε και δέντρα.
Ένα μεγάλο περιβόλι με πορτοκαλιές που τώρα κινδύνευαν να καρατομηθούν.
Μαζευτήκαμε στο σπίτι, στο χωριό, η μάνα, ο πατέρας, οι δυο αδελφοί μου κι ανάμεσά τους, εγώ, μοναχοκόρη. Απρίλης ήταν, όπως τότε στην κηδεία τής γιαγιάς.
Το κλίμα ήταν βαρύ, όπως και η απόφασή μας. Άλλη λύση δεν βλέπαμε. Το κτήμα μαράζωνε, ζητούσε χρήματα και χέρια. Της γιαγιάς και του παππού τα χέρια ήταν εδώ και χρόνια παραχωμένα, της μάνας και του πατέρα ήταν πια χέρια αδύναμα και ροζιασμένα. Τα δικά μας μεστωμένα μα απρόθυμα. Το περιβόλι θα τεμαχιζόταν σε οικόπεδα.
Aπό τις 5-3-2023 στο «Green-Meldrim House» στην Πλατεία
Μάντισον δίπλα στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννη: Το έργο «A Man of Sorrows» του καλλιτέχνη Sean Marnul σε μια Έκθεση
Τέχνης M.Σαρακοστής.
Για την εναρκτήρια δεξίωση του
Αγγλικανικού Nαού του St. John's, εκτίθενται 12 εξπρεσιονιστικά έργα με
μελάνι σε χαρτί του καλλιτέχνη Sean Marnul , με τίτλο
"A Man of Sorrows".
Στα δώδεκα εξπρεσιονιστικά έργα του με μελάνι σε χαρτί, ο καλλιτέχνης Sean Marnul αναλαμβάνει την πρόκληση να απεικονίσει το απερίγραπτο – τον θάνατο ''Κάποιου'' που δεν είναι μόνο ο (ορατός) γιος της Μαρίας αλλά ο (αόρατος) Υιός του Θεού.
Όταν σκεφτόμαστε την νηστεία στην σύγχρονη Ορθόδοξη Εκκλησία, το μυαλό μας σχεδόν αμέσως τείνει να πάει στους εκκλησιαστικούς κανόνες σχετικά με νηστίσιμα και αρτύσιμα είδη διατροφής. Αυτός ο τρόπος σκέψης συνδέεται ιδιαίτερα με την Μεγάλη και Αγ. Τεσσαρακοστή, την πλέον μακρύτερη και σημαντικότερη νηστεία της εκκλησίας.
Άρα, όταν πρόκειται για αυτήν την σαρανταήμερη νηστεία, υπάρχουν μερικοί που θα στρέψουν την προσοχή τους σχεδόν αποκλειστικά στο πότε πρέπει να απέχουν από τι, ποια συγκεκριμένα τρόφιμα πρέπει να αποφεύγουν ποιες μέρες, και ποιες είναι οι οδηγίες της Εκκλησίας σε σχέση με τα γαλακτοκομικά η λαδερά, η αλάδωτα φαγητά.
Η περικοπή του Ευαγγελίου (Λουκά 15:11–32) που ήδη ακούσαμε, η συγκλονιστική ιστορία του Άσωτου Υιού, την οποία μας διδάσκει ο Ιησούς , είναι ίσως ένα κείμενο από τα πιο αγαπημένα ανά τους αιώνες, που αναφέρεται συχνότερα στη λογοτεχνία, ένα κείμενο το οποίο τις περισσότερες φορές ήταν μια ''ισχυρή πρόκληση'', κείμενο για το οποίο οι περισσότεροι προσευχήθηκαν.
Αυτό το στυλ διδασκαλίας του Ιησού, δηλ. με παραβολές, δημιουργεί ένα ημιδιαφανές όχημα, για να μας βοηθήσει να λάβουμε το μάθημα του Ουρανού μέσα από εξωτερικά και ορατά σημάδια τα οποία αντικατοπτρίζουν τη δυναμική της Ζωής στις δικές μας οικογένειες.
O
Darren
Aronofsky
έχει
αποδείξει ότι δε φτιάχνει ταινίες για
να καταπιαστεί με πρόσχαρα θέματα.
Θα δυσκολέψει τον θεατή, θα τον κάνει να κουνηθεί από τη θέση του, σαν σκηνοθέτη τον συγκινούν δημιουργικά αυτές οι ζοφερές, απελπιστικά ανθρώπινες καταστάσεις, όπου ο νους και το σώμα του θεατή ωθούνται στα άκρα για να του ανοίξουν τα μάτια σε περιπτώσεις και καταστάσεις οι οποίες βρίσκονται δίπλα ή μέσα του.
Η ταινία «The Whale» διαπραγματεύεται θέματα «βασικά για την αρχ.ελληνική τραγωδία» : τον περιορισμό του οράματος της ανθρωπότητας, η θέση της θρησκείας στην κοινωνία και η απελπισμένη λαχτάρα για ανακούφιση από τη μοναχική αβεβαιότητα της ζωής.
Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται λόγος για τον ''Μετ-ανθρωπισμό'', ο οποίος αποτελεί ένα νέο πνευματικό και πολιτισμικό κίνημα παγκόσμιας κλίμακας...
Το κίνημα του μετανθρωπισμού στην πραγματικότητα θυμίζει έντονα τη θέση του Nietzsche για τον υπεράνθρωπο (όχι όπως αυτή παραποιήθηκε προκειμένου να χρησιμοποιηθεί από τους Εθνικο-σοσιαλιστές για την προώθηση της ιδεολογίας τους).
Η προσφορά του στον τόπο ήταν τεράστια, παρά τά όποια πολιτικά κυρίως λάθη του, αφού ήταν περισσότερο στρατιωτικός καί δέν είχε μάθει νά λειτουργεί στό παρασκήνιο.
Βεβαίως, όπως συμβαίνει σέ μεγάλες προσωπικότητες πού γράφουν ιστορία μαζί μέ τό λαό, υπάρχουν στις πολιτικές του επιλογές θέματα ανοιχτά ενώπιον τής ιστορίας.
(...) Έζησε λιτά, δέν κέρδισε τίποτα από τήν πολιτική καί πέθανε κυριολεκτικά στήν «ψάθα». Τελείωσε τόν επίγειο βίο του μετά από αλλεπάλληλα καρδιακά επεισόδια, στις 26 ’Ιουλίου τού 1953·
Μέσα
σε ευφρόσυνο κλίμα, την Κυριακή 1
Ιανουαρίου 2023, στον
Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Καλλιθέας
πραγματοποιήθηκε μετά
τη Θεία Λειτουργία, η
καθιερωμένη δοξολογία ‘’ἐπὶ
τῇ
ἐνάρξει
‘’
του νέου έτους 2023 και η τελετή ευλογίας
και κοπής της πρωτοχρονιάτικης
βασιλειόπιτας του
Ιερού μας Ναού από
τον Προϊστάμενο του Εκκλησιαστικού
Συμβουλίου, Πανοσ. Αρχιμ.π.Σισώη
Σκάρκο.
Στην απλή εκδήλωση παρέστησαν όλοι όσοι προσφέρουν με αγάπη και ανιδιοτέλεια, μέλη του Εκκλησιαστικού Συμβουλίου, μέλη του Φιλοπτώχου Ταμείου(Ε.Φ.Τ), Ιεροψάλτες, Συνεργάτες και εθελοντές, αλλά και πλήθος ευλαβών ενοριτών.
Την κοπή της βασιλ(ει)όπιτας άνοιξε με χαιρετισμό του ο π.Σισώης, ο οποίος απηύθυνε με αληθινή ιεροπρέπεια πατρικούς λόγους αγάπης στους ιερείς, στην πρεσβυτέρα κα. Ελένη, στους εθελοντές συνεργάτες, αλλά και στις οικογένειες αυτών των λαϊκών συνεργατών στο Ενοριακό έργο ( Εκκλησιαστικό Συμβούλιο, Ε.Φ.Τ & Παιδικό Σταθμό), ευχήθηκε δέ η νέα χρονιά, με τις πρεσβείες των αγίων της ενορίας μας και του Δεσπότου Χριστού, να είναι ευλογημένη και ειρηνική τόσο για την Εκκλησία μας, την Ενορία μας, όσο και για την πατρίδα μας.
Ο χρόνος οδηγεί κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μας με τρόπους που δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε.
Τι είναι όμως ο χρόνος; Όλοι γνωρίζουμε, ότι ο χρόνος είναι εκεί έξω, αλλά δεν μπορούμε να τον δούμε, να τον αισθανθούμε, να τον γευτούμε, να τον αγγίξουμε ή να τον μυρίσουμε.
Τοῦτο
δὲ ὅλον γέγονεν ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν
ὑπὸ τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ προφήτου
λέγοντος· Ἰδοὺ
ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται
υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ
Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον
μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός.
(Ματθ.1,22-23)i.
Είθε ο Κύριος να μας ευλογεί με ειρήνη, αγαθοποιό θέληση και χαρά.
Από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου: «Τώρα, η γέννηση του Ιησού έγινε με αυτόν τον τρόπο» (1:18)ii.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι τα Χριστούγεννα δεν ξεκινούν και η Ενσάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού δεν τελειώνει εορταστικά - αν δεν φθάσει η στιγμή που ακούμε αυτές τις λέξεις μέσα απ' τη Αγ.Γραφή που μας είναι τόσο ευχάριστα γνωστές.
Μένοντας μαζί με τους απλούς ανθρώπους και γνωρίζοντας περισσότερο τις συνήθειές τους, καταλαβαίνεις εύκολα γιατί η τόση διάδοση κάθε ομάδας του πεντηκοστιανού χώρου.
Η επανεύρεση στοιχείων της αφρικανικής ταυτότητας, όπως η κίνηση και η μελωδία, η ανεμελιά και ο ρυθμός, η χαρά και η ελπίδα, η δυσκολία παρακολούθησης κανόνων και περιορισμών, ο έρωτας για ζωή, βρίσκουν έκφραση στις λατρευτικές εκφράσεις του ''πεντηκοστιανισμού''.
Ένας γιατρός μάς μεταφέρει στην αφρικανική πραγματικότητα της ιερότητας και της αίσθησης του μυστηρίου του κόσμου, θεωρεί στρέβλωση τον ελληνοκεντρισμό που επιμένει ώς τις μέρες μας στην ορθόδοξη ιεραποστολή, ενώ διατρανώνει την πίστη του για την ανάγκη συνδυασμού περίθαλψης των ανθρώπων με τη συμβίωση μαζί τους.
Το Χριστόψωμο στην Πάρο ετοιμαζόταν την παραμονή των Χριστουγέννων με τέχνη, υπομονή και ιδιαίτερη φροντίδα, στολισμένο με ξηρούς καρπούς και τρωγόταν ανήμερα τα Χριστούγεννα.
Το έκοβε και το μοίραζε ο σπιτονοικοκύρης στα μέλη της οικογένειας, αφού το σταύρωνε πρώτα.
Η σχάρα ήταν παξιμάδι που φτιαχνόταν περίτεχνα σε σχήμα σταυρού ακουμπισμένο σε τετράγωνο πλαίσιο, στολισμένο με αμύγδαλα.
Το ζυμώνανε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και το κρεμούσαν στο εικονοστάσι μέχρι την Καθαρά Δευτέρα, οπότε και το έτρωγαν. Τα αγιοβασιλιάτικα κουλούρια θέλανε αρκετό «τρίψιμο», ζύμωμα δηλαδή, για να γίνουν αφράτα.
Σ’ ένα από τα πρώτα ταξίδια του στη Νιγηρία είχε αγοράσει από τους ντόπιους ένα τηλεσκόπιο το οποίο κρατούσε μόνο για τον εαυτό του.
Ήταν φτιαγμένο από ξύλο baobab (African baobab) με χρυσές λεπτομέρειες και ο φακός του ήταν φτιαγμένος από χαλαζία.
Σύμφωνα με την World Watch List του 2021 που συνέταξε η ομάδα υπεράσπισης Open Doors, υπήρχαν δύο σημαντικές τάσεις δίωξης το 2020: ο αριθμός των χριστιανών που σκοτώθηκαν αυξήθηκε κατά 60 % και οι κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν τους περιορισμούς του COVID-19 ως δικαιολογία για ποικίλη θρησκευτική δίωξη . Θρησκευτικοί
ηγέτες που εκφράζουν απορίες σχετικές
με τους περιορισμούς για τον COVID-19
αποτέλεσαν «απειλή για τη δημόσια
ασφάλεια».
Ή κάπως έτσι πάει κι η κριτική για το όλο θέμα.
Στον απόηχο του Ολοκαυτώματος, σε μια εποχή που ο κόσμος ήταν τόσο ηθικά τραυματισμένος, τόσο ανυπόμονος για μια νέα αρχή, ο επιζών του Άουσβιτς, Elie Wiesel, θεώρησε ότι ήταν ευθύνη του να μιλήσει για όσους είχαν φιμωθεί.
Σε μια εποχή που οι περισσότεροι δεν άντεχαν να θυμούνται, ο Wiesel δεν άντεχε να ξεχάσει. Η υπόσχεση του Wiesel για το «ποτέ ξανά» δεν ήταν μόνο σε παλαιότερα θύματα φρικαλεοτήτων αλλά και σε όλα τα μελλοντικά θύματα. Έγραψε:
Τον είχε πιάσει όχι ακριβώς απελπισία αλλά το παράπονο τον Πέτρο, που, με έναν καλό του φίλο, έμοιαζαν σαν να μοιρολογούν πάνω από το άψυχο σώμα μιας χαμένης νεότητας.
Τους συνάντησα τυχαία στο καφενείο του Λάμπρου, απέναντι από το νηπιαγωγείο, εκεί, γύρω στις τέσσερις παρά, να αδικούν τους εαυτούς τους για τις δεκαετίες ενεργούς συμμετοχής στα κοινά, που, εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή, ένιωθαν, ότι δεν τελεσφόρησαν, ότι τόσα χρόνια προσπαθειών δεν έχουν δικαιωθεί. Τσάμπα αγώνες.
Στη θέση του συνεπιβάτη η Catherine, την πήγαινα στο αγαπημένο της κατάστημα να αγοράσει οικολογικά βερνίκια για μια νέα παραγγελία του «σχεδία αρτ».
Στρίβω δεξιά στη Ζαχάρωφ και σταματάω στο φανάρι με τη Β. Σοφίας. Κάνει λίγο κρύο, αν και έχει ήλιο.
Τέτοιες
μέρες πριν από 58 χρόνια ετοιμαζόμουν
να φύγω για τη Γερμανία. Είχε προηγηθεί
ο αδερφός μου τρία χρόνια πριν,
''επιλεγμένος''
από τη γερμανική επιτροπή που προσλάμβανε
εργάτες για να δουλέψουν σε γερμανικά
εργοστάσια.
«Επιλεγμένος» σήμαινε νέος, δυνατός και εντελώς υγιής. Ο πατέρας μου, που θέλησε να τον ακολουθήσει ένα χρόνο αργότερα, απορρίφθηκε από την επιτροπή, επειδή «του έλειπε ένα δόντι και ήταν πολύ μεγάλος», είχε ξεπεράσει τα σαράντα.
Κι όμως, πήγε. Πώς τα κατάφερε ;
Εάν βρίσκεστε στη Βενετία, στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου, και πηγαίνετε πάνω από τη γέφυρα στην Πινακοθήκη της Accademia—και αφού απολαύσετε λαμπρά βυζαντινά ''ζωγραφισμένα διακοσμητικά πάνελ γνωστά ως "μετώπια Αγ. Τραπέζης" (συνήθως συνδέονται στενά με τη βιβλική τέχνη, χαρακτηριστικά με τα μέλη της Αγίας Οικογένειας) στον κύριο όροφο, ανεβαίνετε πάνω για την υπόλοιπη συλλογή.
Μπορεί να μην παρατηρήσετε, αν δεν γυρίσετε και δεν κοιτάξετε πίσω, ότι ολόκληρος ο διάδρομος πάνω από τις δύο πόρτες έχει σχεδιαστεί για να εμφανίζει πίνακα της Αναγέννησης του Τιτσιάνο Βετσέλλιο (Tiziano Vecellio ή Vecelli, 1485/90 – 27-8-1576), που δείχνει αυτήν ακριβώς τη γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου (Presentazione di Maria al Tempio,1534–1538).
Είναι ένα εντυπωσιακό πανόραμα, πλάτους πάνω από είκοσι πέντε πόδια, με τους Ισραηλίτες να τριγυρίζουν έξω από το Ναό να συνωστίζονται γύρω από την Άννα και τον Ιωακείμ, και την Αγία Μαρία ως κοριτσάκι να ανεβαίνει τα εντυπωσιακά σκαλοπάτια στον Ναό για να γίνει δεκτή από τον Αρχιερέα.
Η κυρία Μαρία ήταν μία καλή κυρία. Τα άσπρα της μαλλιά πρόδιδαν το πέρασμα του χρόνου και τα λόγια της την εμπειρία της ζωής. Μπορεί να μην ήταν μορφωμένη με την πανεπιστημιακή έννοια, αλλά είχαν δει τα μάτια της πολλά.
Μιλούσαμε, τη συναντούσα στην εκκλησία, όπως οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας, έτσι και αυτή είχε ανατραφεί να πιστεύει.
Ήταν τυπική σε θέματα πίστεως, πάντοτε την έβλεπα να κοινωνά, να κρατάει μία σακούλα με εικονίτσες τις οποίες μοίραζε.
Μιλούσαμε, είχαμε έρθει κοντά. Την έβλεπα να μεταφέρει μαζί της ένα τετράδιο στο οποίο κατέγραφε τις σκέψεις της. Δεν είχε και ανθρώπους δικούς της κοντά της, οπότε με αυτή την καταγραφή αισθανόταν ένα μοίρασμα.
Μία μέρα τη συνάντησα στο πάρκο στην κοντινή μας γειτονιά.
And I wonder when we are ever gonna change,
Living under the fear 'til nothing else remains
We don't need another hero.
We don't need to know the way home.
All we want is life beyond. The thunderdome.
(Tina Turner,Graham Lyle, Terry Britten)
Η συνήθης πρακτική των ταινιών με βάση τους υπερήρωες είναι ένας δυτικού τύπου μανιχαϊσμός: ο υπερήρωας είναι«εκ των πραγμάτων» καλός, λευκός και B.Αμερικανός. Και ο στρατός της B.Αμερικής πάντα πιστός σύμμαχος και προστάτης των απανταχού αδικημένων.
Η απαρχή των υπερ-ηρώων προηγήθηκε μερικά χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η Χρυσή Εποχή τους συνέπεσε με την εμπλοκή των B.Αμερικανών στον πόλεμο, με τον Captain America να βοηθάει τα υποβρύχια να διασχίσουν τον Ατλαντικό και να φθάνει πριν τους σοβιετικούς στο Ράϊχσταγκ για να ''πλακώσει τον Χίτλερ στις φάπες''.
