Τα διαγνωστικά εργαλεία ICD και DSM υπόκεινται σε διαρκείς αναθεωρήσεις, επιβεβλημένες, όπως υποτίθεται, από τις επιστημονικές εξελίξεις.
Πέραν όμως αυτής της προφανούς εξήγησης, θα μπορούσε ο ειδικός, ψυχίατρος ή ψυχολόγος, να διερωτηθεί εύλογα:
"Η
Υπόθεση
των λιβέλων του Littlehampton" ή «Καλύτερα να είσαι βωμολόχος παρά απατεώνας»!
Μια πικάντικη Κωμωδία στα χνάρια της σατιρικής φλεγματικής βρετανικής παράδοσης φέρνοντας επί της οθόνης ένα σκάνδαλο ανώνυμα απ-εσταλμένων επιστολών της δεκαετίας του 1920 στη ζωή μιας αγγλικής παραθαλάσσιας πόλης που στοχοποιείται από τα ΜΜΕ λόγω μια σειράς από άσεμνες επιστολές γεμάτες από ξεκαρδιστικές βωμολοχίες που διερευνώνται στην πλοκή από μια ομάδα γυναικών της περιοχής...σε μια σταυροφορία για να ανακαλύψουν τον αληθινό ένοχο.
ΜΙΑ ακόμα εντυπωσιακή μουσική εκδήλωση πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της Δευτέρας 1 Ιουλίου 2024, στον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Καλλιθέας.
Γιατί αν νομίζουμε ότι γνωρίζουμε για την ανθρωπότητα, το project αυτό έδειξε ότι δεν την γνωρίζουμε.
Το 1974, η σέρβα καλλιτέχνης Μαρίνα Αμπράμοβιτς (Marina Abramovic)i τόλμησε να πραγματοποιήσει αυτό το τρομακτικό project, το Rhythm 0, για να εξετάσει πώς σκέφτονται οι άνθρωποι...
Το Rhythm 0 είναι η τελευταία performance art της ενότητας «Rhythms». Παρουσιάζεται το 1974, στη γκαλερί Morra Arte Studio, στη Νάπολη, και αποτελεί έργο ορόσημο στην καριέρα της Abramovic, µε το οποίο επί της ουσίας «συστήνεται» ως performer και γίνεται ευρύτερα γνωστή στην καλλιτεχνική κοινότητα.
Στο Rhythm 0, κυρίαρχο υλικό παραμένει το σώμα της Abramovic. Ένα σώμα που από φορέας υποκειμενικής φύσης αποζητά να εκληφθεί ως αντικείμενο, παραμένοντας εκουσίως άεργο, εκχωρώντας ολοκληρωτικά τη δράση της performance στην δικαιοδοσία του κοινού.
Η Αμπράμοβιτς θα σταθεί ακίνητη για έξι ώρες στο Studio Morra της Νάπολης, ενώ οι άνθρωποι που ήρθαν να τη δουν, κλήθηκαν να κάνουν ό, τι θέλουν σε αυτήν χρησιμοποιώντας ένα από τα 72 αντικείμενα που είχε τοποθετήσει σε ένα τραπέζι.
Cτάθηκε στη μέση του δωματίου με μια πινακίδα που περιέχει τις εξής λέξεις: Οδηγίες. Υπάρχουν 72 αντικείμενα στο τραπέζι που μπορεί κανείς να τα χρησιμοποιήσει πάνω μου όπως επιθυμεί. Εκτέλεση. Είμαι το αντικείμενο. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου αναλαμβάνω την πλήρη ευθύνη. Διάρκεια: 6 ώρες (8 μ.μ. - 2 π.μ.).
Αυτό που συνέβη τις επόμενες έξι ώρες ήταν τουλάχιστον τρομακτικό. Το project άρχισε ήρεμα. Κάποιος την έστρεψε. Κάποιος έσπρωξε τα χέρια της στον αέρα. Κάποιος άλλος την άγγιξε κάπως απαλά. Την τρίτη ώρα, όλα τα ρούχα της κόπηκαν με ξυράφι. Την τέταρτη ώρα, οι ίδιες λεπίδες άρχισαν να εξερευνούν το δέρμα της. Διάφορες μικρές σεξουαλικές επιθέσεις πραγματοποιήθηκαν στο σώμα της. Ήταν τόσο, όμως, η Αμπράμοβιτς αφοσιωμένη στο πείραμα που δεν θα είχε αντισταθεί ακόμα και στον βιασμό ή τη δολοφονία της. Τα πράγματα χειροτέρευσαν τις τελευταίες δύο ώρες.
Η Αμπράμοβιτς αυτά που ανέφερε αργότερα για το τι έκαναν οι άνθρωποι σε αυτήν ήταν ακόμη πιο θλιβερά. Υπενθύμισε: «Ένιωσα ότι βιάστηκα, έκοψαν τα ρούχα μου, κόλλησαν αγκάθια τριαντάφυλλου στο στομάχι μου, στόχευσαν το όπλο στο κεφάλι μου».
Όταν πέρασαν οι έξι ώρες, η Αμπράμοβιτς άρχισε να περπατάει ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν μπορούσαν να την κοιτάξουν στο πρόσωπο. Η Αμπράμοβιτς παρατήρησε ότι οι άνθρωποι δεν ήθελαν καμία αντιπαράθεση μαζί της. Δεν ήθελαν να θεωρηθούν υπόλογοι ή να κριθούν για αυτό που έκαναν.
Φαινόταν σαν να ήθελαν να ξεχάσουν πώς τους άρεσε να την πληγώνουν.
Το πείραμα αυτό αποκαλύπτει πόσο γρήγορα ένα άτομο μπορεί να σας βλάψει κάτω από ευνοϊκές συνθήκες (όταν δεν υπάρχει φόβος για τιμωρία). Δείχνει ότι αν κάποιος προσφέρει τη "σκηνή", η πλειονότητα των «φυσιολογικών» ανθρώπων, προφανώς μπορεί να γίνουν πραγματικά βίαιοι.
Εάν οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με ''δίκαιο τρόπο'', αυτό οφείλεται κυρίως στον φόβο της κοινωνικής καταδίκης ή της νομικής τιμωρίας Όταν απουσιάζουν αυτοί οι δύο τύποι φόβου, οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν ακόμη και τα πιο απαίσια πράγματα στη ζωή.
Εάν αυτοί οι φόβοι απουσιάζουν, οι άνθρωποι θα έδειχναν την αληθινή τους φύση και θα γίνουν διεφθαρμένοι και κακοί αντικαθιστώντας την ειλικρίνεια και την καλοσύνη από την κοινωνία...
Όταν η κοινωνία εκτιμά ένα άτομο με βάση αυτά που έχει επιτύχει στη ζωή και όχι ως ηθικό άτομο, οι άνθρωποι τείνουν να εστιάζουν την προσπάθειά τους να επιτύχουν δύναμη και πλούτο για να κερδίσουν τον ''σεβασμό'[' αυτού του τύπου της κοινωνίας και έτσι γίνονται οι διεφθαρμένοι, λ.χ. «ξέρεις ποιος είµαι εγώ, κουτσαβάκι µε φουρό» που παίρνουν κοµµάτι της εξουσίας το οποίο δεν δικαιούνται και το χρησιμοποιούν για να πουλάνε εξυπηρέτηση σε αυτούς που του το έδωσαν. . .
Μόλις επιτύχουν επαρκή πλούτο και δύναμη, μπορούν να διαχειριστούν το σύστημα απονομής δικαιοσύνης και να ξεφύγουν ακόμη και από τη ''νομική τιμωρία''.
ΠΗΓΕΣ
iβλ.Abramovic, Marina. Artists' Body: Performances 1969-1998, Charta, Milan 1998 , Biesenbach, Klaus & Abramovic, Marina. Marina Abramovic: The Artist Is Present, The Museum of Modern Art, New York 2010 , Demaria, Cristina. The performative body of Marina Abramovic. Rerelating (in) time and space, European Journal of Women's Studies, Vol. 11(3): 295–307, Sage, 2004 , Richards, Mary. Marina Abramovic, Routledge Performance practitioners, Taylor & Francis e-Library, 2009
Από τα πολύ καλά θεατρικά
έργα που μας άφησε ο 20ος αιώνας, αξίζει
να το διαβάσει κανείς, εφόσον τού αρέσουν
τα θεατρικά, βέβαια, "Ο Παγοπώλης
Έρχεται" είναι ένα δράμα που εκτυλίσσεται
σε ένα λαϊκό ξενοδοχείο στην Αμερική
τού 1912.
Υπάρχουν πολιτικές αναφορές, κάπως ήπιες, στην σύγχρονη αντίληψη, αλλά καλά τοποθετημένες.
Πάντως ο Ο’ Νιλ ήταν πολύ επιφυλακτικός για την αποδοχή τού έργου όταν το έκδωσε το 1940 διότι, βέβαια, η συντηρητική και μονοκόμματη Αμερική δεν αντέχει και πολλά-πολλά.
Οι ήρωες είν’ όλοι άνθρωποι ξεγραμμένοι που περνούν τις αδιάφορες μέρες τους στο μπαρ τού ξενοδοχείου, βυθισμένοι σε ένα τέλμα απραξίας.
ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΟΣΙΑΣ
ΕΙΡΗΝΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ ΡΟΒΙΩΝ ΕΥΒΟΙΑΣi
Μία εκπληκτική ολοήμερη εκδρομή στην Ιερά Μονή της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στις Ροβιές Ευβοίας που διοργανώθηκε από τον Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Καλλιθέας, είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν όσοι τυχεροί και τυχερές δήλωσαν συμμετοχή.
Με προεξάρχοντα των εκδρομέων τον Προϊστάμενο του Ιερού Ναού, Αρχιμανδρίτη π. Σισώη Σκάρκο και βοηθό του τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Αθανάσιο Ηλιόπουλο, τα δύο πούλμαν με τους πάνω από 80 συμμετάσχοντες και συμμετάσχουσες στην εκδρομή, ξεκίνησε το πρωί του ηλιόλουστου Σαββάτου 1 Ιουνίου 2024, το ταξίδι με προορισμό την Ιερά Μονή.
Με γέλια, χαρές και παιχνίδια κουίζ, όπου οι τυχεροί και οι τυχεροί που έδωσαν τις σωστές απαντήσεις, κέρδισαν πλούσια δώρα, η μέσω της εθνικής οδού άνετη διαδρομή προς την Χαλκίδα καλύφθηκε πολύ γρήγορα και τη θέση της πήραν οι (πάμπολλες) στροφές στα καταπράσινα βουνά της Ευβοίας.
Στις
16 Μαΐου 1988 εκοιμήθη ο π. Γεώργιος Πυρουνάκης, που με τους αγώνες του
υπέρ της ελευθερίας
συμπεριλαμβάνεται στους πνευματικούς
ταγούς που διέσωσαν την τιμή του σύγχρονου
κόσμου
της Ελλαδικής
Εκκλησίας,
όντας πατέρας
των λογοτεχνών και των καλλιτεχνών,
κοινωνικός εργάτης και συνοδοιπόρος
των νέων στους αγώνες τους.
Αυτά που ξεκινούν από τη γη, είναι αγώνας για την εφαρμογή τους στη γη, για να ολοκληρωθούν εν ουρανοίς.
Ο π. Γεώργιος θύμιζε έναν άλλον μεγάλο, τον Μάνο Χατζιδάκι που έλεγε «Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ»…
Η ''Ζώνη Ενδιαφέροντος'' (interessengebiet) ίσως είναι μια από τις πιο ανησυχητικές επισκοπήσεις του Ολοκαυτώματος που έχουν τεθεί ποτέ στην μεγάλη οθόνη.
Η κοινοτοπία του κακού είναι αυτό που το κάνει τόσο επικίνδυνο, γιατί «απογυμνώνει» αυτή την στερεότυπη αντίληψη που λέμε, ότι οι Ναζί ήταν τόσο απάνθρωπα σκληροί που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς υπήρχαν.
Ο σκηνοθέτης Τζόναθαν J. Glazer (γεννημένος στις 26 Μαρτίου 1965) έχει πει ότι «Η Ζώνη Ενδιαφέροντος» αφορά το τώρα, όχι το παρελθόν.
Η ''Ζώνη Ενδιαφέροντος'', όπως το ''Son of Saul'' ή το ''The White Ribbon'' πριν από αυτό, βρίσκει τρόπους να συνεχίσει να λέει αυτές τις σημαντικές ιστορίες, αλλά να το κάνει με τρόπο που παρουσιάζει αυτές τις αφηγήσεις με έναν εντελώς μοναδικό τρόπο.
Κάθε πράγμα, κάθε πρόταση, κάθε χειρονομία είναι διφορούμενα.
Η ταινία μας υπενθυμίζει ότι το πιο επικίνδυνο πράγμα για τα SS είναι ότι είναι απλά άνθρωποι, όπως όλοι οι άλλοι, άνθρωποι που μεγαλώνουν με κατάθλιψη και δείχνουν "αδιάφορη σκληρότητα", όταν φαίνεται ότι κάνοντας επιβλαβείς ενέργειες αυτές μπορεί να τους ωφελήσουν με κάποιο τρόπο, ή τουλάχιστον να μην επηρεάσουν αρνητικά τη ζωή τους.
''Χρειαζόμαστε μια μητέρα να βγει
μπροστά για εμάς, να φωνάξει για εμάς,
να διεκδικήσει για εμάς, ενώ εμείς
χειροκροτάμε από τη γωνία''.
Παρατηρώντας τις αναρτήσεις στα Social Media (...) ήρθε η συνειδητοποίηση : αν η πολιτική ηγεσία της χώρας έχει ως κοινό σημείο καταγωγής την Κρήτη, ο προοδευτικός κορμός της κοινωνίας μας έχει ως σημείο αναφοράς χαροκαμένους γονείς και κατά κύριο λόγο χαροκαμένες μάνες.
Πράγματι, αν πρέπει να συμπυκνώσουμε την τελευταία 15ετία με θετικό πρόσημο, δύο πρόσωπα αναδεικνύονται ως εκφραστές του τμήματος της κοινωνίας που δεν έχει εκμαυλίσει πλήρως ακόμη ο νεοφιλελευθερισμός : η Μάγδα Φύσσα και η Μαρία Καρυστιανού.
Η πρώτη συμβολίζει τη μάχη ενάντια στον φασισμό, γέννημα μιας περιόδου αγώνων τους οποίους σε μεγάλο βαθμό και προσωποποίησε, ενώ η δεύτερη συμβολίζει μια ύστατη κραυγή για ένα κράτος δικαίου μετά από 15 χρόνια κρίσης, μια ανάγκη για κανονικότητα.
Μαζί τους και άλλες γονεϊκές μορφές δίνουν τους δικούς τους αγώνες και προσωποποιούν τις επιμέρους ανάγκες της κοινωνίας: ο πατέρας του Βασίλη Μάγγου ενάντια στην αστυνομική βία, οι γονείς της Τοπαλούδη ενάντια στην έμφυλη βία και η μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου.
Η χειροτονία μιας γυναίκας-στελέχους τοπικής Εκκλησίας σε διακόνισσα στη Ζιμπάμπουε , έστω και με κάποια τελετουργικά παράδοξα, έγινε αφορμή, ένα ζήτημα σχετικά «ανώδυνο» και λυμένο πριν δεκαετίες να επανέλθει μέσα από γραφίδες της εκκλησιαστικής δημοσιογραφίας που βρήκαν την ευκαιρία να καταγγείλουν την επέλαση του φεμινισμού, την «προοδευτική θεολογία», τον κίνδυνο του «Αγγλικανισμού» κλπ.
Εμφανίσθηκε μια ήκιστα φιλάδελφη αναλγησία απέναντι στις ανάγκες μιας τοπικής Εκκλησίας, καθώς ακόμα και επίσκοποι αποφάνθηκαν με σιγουριά για επισκοπές στην άλλη μεριά του πλανήτη, ότι δεν υπάρχει ανάγκη διακονισσών, αφού υπάρχει ο νηπιοβαπτισμός.
Εμφανίσθηκε, επίσης, ένας ύπουλα κληρικοκρατικός λόγος, ότι οι περίφημες διακόνισσες δεν ήταν «κάτι περισσότερο από νεωκόροι», και ότι τελικά αυτό που χρειαζόμαστε είναι παπάδες, ίσως και ψάλτες, όχι τυχαία, φυσικά, άνδρες.
Αυτός είναι τίτλος του τραγουδιού-αφιερώματος στα θύματα των Τεμπών.
Για την Εκκλησία, η προσωπικότητα και η εμψύχωση του εμβρύου ήταν θέματα θεολογικής συζήτησης όλα αυτά τα χρόνια, με περιθώρια για ύπαρξη συνεχούς διαλόγου και συζήτησης.
Όταν δίνουν μια ευλογία για την εξωσωματική γονιμοποίηση, πολλοί Ορθόδοξοι επίσκοποι έχουν ζητήσει από ζευγάρια να εμφυτεύουν μόνο ένα έμβρυο στη μήτρα μιας γυναίκας κάθε φορά, σε μια προσπάθεια να ελαχιστοποιήσουν την παραγωγή (και πιθανή απόρριψη) περίσσειας εμβρύων.
Technically in love: Individual differences relating to sexual and platonic relationships with robots
Η προοπτική δημιουργίας δεσμών με ρομπότ έχει περάσει από τη σφαίρα τής φαντασίας σε θέμα σοβαρής ακαδημαϊκής έρευνας.
Μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of Social and Personal Relationships των Leshner, C. E., & Johnson, J. R. (2024), προσφέρει νέα ευρήματα για το πώς οι πεποιθήσεις σχετικά με την κοινωνική ιεραρχία, το σεξισμό και την κυριαρχία μπορούν να επηρεάσουν το ενδιαφέρον για σχέσεις με ρομπότ (ROBOFILIA), ή άλλως τη ρομποσεξουαλικότητα – τη στάση και το ενδιαφέρον για τις σεξουαλικές σχέσεις με ρομπότ.
“Για να καταπνιγεί κάθε εξέγερση πριν ακόμη προλάβει να εκδηλωθεί δεν απαιτούνται βίαια μέσα. Οι χιτλερικές μέθοδοι είναι ξεπερασμένες.
Αρκεί να δημιουργηθούν εξαρτήσεις τόσο ισχυρές ώστε η ιδέα και μόνο της εξέγερσης να μην έρχεται στο μυαλό κανενός.
Θα ήταν ιδανικό η διαμόρφωση των ατόμων να ξεκινάει από την ώρα που γεννιούνται, με τη συρρίκνωση των έμφυτων ικανοτήτων τους.
Τουλάχιστον 70% των
Ελλήνων, μετά το σχολείο, δεν διαβάζει
ποτέ βιβλία. Μεταξύ αυτών, η συντριπτική
πλειοψηφία των νέων.
“Ενημερώνονται” από το Google και το Facebook, τυχαία στο zapping χωρίς να ψάχνουν και να παρακολουθούν συστηματικά μία σημαντική είδηση...
Υπάρχουν δύο κατηγορίες νέων:
Εκείνοι οι οποίοι δεν ενδιαφέρονται για τίποτα. Νομίζουν ότι τίποτε δεν τους αγγίζει ή έχουν ανοσία...
Αρκούνται σε ότι τους δώσει το ''Σύστημα'' και προσαρμόζουν αυτόματα την ζωή τους ανάλογα. Σεξ σαββατιάτικο και περιστασιακό, γιατί οικογένεια ή μακρόχρονη σχέση, ελλείψει χρημάτων, είναι απαγορευμένα, κινητό, τσιγαριλίκι, ''οπαδιλίκι'' και δίτροχο είναι το μόνο μικροσύμπαν που τους ανέχεται ή μάλλον τους επιτρέπεται.
Ενώ έχουν χρόνο να σκεφθούν, τον σκοτώνουν.
Το αίμα φέρει ένα
βάρος συνειρμών : το αίμα θεωρείται ως
η ίδια η ζωή μας.
Και είναι το ίδιο για όλους, για όλους όσους μοιράζονται μια ομάδα αίματος, ανεξάρτητα από την εξωτερική εμφάνιση ή την καταγωγή τους.
Συχνά τέτοιες πράξεις γενναιοδωρίας, είτε περνούν απαρατήρητες είτε ξεχνιούνται γρήγορα.
Οι άνθρωποι είναι σχεδόν πάντα αχάριστοι για τα οφέλη που τους προσφέρονται, αλλά αυτός δεν είναι λόγος για να σταματήσει κανείς να πράττει το καλό, ούτε να εγκαταλείψει την αγάπη που έχει μέσα του.
Οι μεν αχάριστοι επιδιώκουν την ευτυχία, οι δε άνθρωποι της αγάπης την δημιουργούν.
Ο Ιωσήφ Σαρειδάκης, με τη τρίτη του αυτή ποιητική συλλογή με τίτλο «Οι κορμοράνοι του Μακάου», αδιαμφισβήτητα αποδεικνύει τη σταθερά ανοδική του πορεία στην ποίηση.
Τα ποιήματα αυτής της συλλογής αφήνουν τον αναγνώστη με ένα μυαλό που σφυροκοπά και με μία ψυχή επαναστατημένη.
Αποδεικνύουν ότι ο μόνος αξιόπιστος συνταξιδιώτης, ο μόνος στον οποίο πραγματικά μπορείς να βασιστείς είναι ο αληθινός εαυτός σου.
Αλμυροδεμένα ποιήματα, λέξεις και θάλασσες αλαργινές, μιας ναυτοσύνης πλούσιας σε εμπειρία και γνώση.
Και έρχεται μετά η θαλασσογραφία, ο θαυμαστός θαλάσσιος πλούτος δια χειρός του ποιητή, να υπερβεί τη γλωσσική περιοχή με τρόπο γλυκερό, να γεμίσει όλες τις αισθήσεις, όραση, ακοή, αφή και γεύση ώστε να τις ολοκληρώσει σε ένα ταξίδι του νου που λαμβάνει σάρκα και οστά.
